ظروف نقره و استفاده از آن توسط انسانهای اولیه

ظروف نقره ای اغلب به طور کلی به هر ظروف تختی اطلاق می شود که توسط اکثر مردم جهان غرب و برخی از مناطق آسیا و آفریقا برای غذا خوردن استفاده می شود.

چاقو، چنگال و قاشق خواه از نقره ساخته شده باشد، فولاد ضد زنگ، یا با روکش نقره ممکن است برای ظروف نقره تزئینی نیز از ان استفاده شود.

ظروف تخت، مخصوصاً آنهایی که بیشتر مردم هنگام غذا خوردن غیررسمی از آن استفاده می کنند، معمولاً از فولاد ضد زنگ ساخته می شوند، نه نقره.

ظروف نقره نیز به ظروفی اطلاق می شود که برای سرو غذا و برخی اشیاء تزئینی مانند شمعدان استفاده می شود.

ظروف نقره‌ای که شامل ظروف غذاخوری، ظروف سرو و ظروف دکوری نقره می‌شود، یا از نقره استرلینگ – 925 قسمت نقره تا 75 قسمت فلز دیگر، شاید مس ساخته می‌شود یا لایه‌هایی از نقره روی فلز دیگری پوشانده شده است.

اغلب نقره نیکل هرچه لایه‌های بیشتری داشته باشد، کیفیت بهتری دارد و به خریداران هشدار داده می‌شود که اگر ظروف تخت حداقل سه صفحه باشند، دوام بیشتری خواهند داشت و ارزش داشتن را دارند.

برخی از تولیدکنندگان نقره اضافی را روی قطعات در نقطه سایش قرار می دهند، به عنوان مثال، در پشت کاسه قاشق، جایی که روی میز قرار می گیرد.

از سه قطعه کارد و چنگال که اغلب غربی ها برای غذا خوردن استفاده می کردند، چاقو اولین وسیله بود. ظروف نقره اصفهان این لوازم را به بهترین نحو تولید می نماید.

از آنجایی که انسان‌های اولیه شکارچی و لاشخور بودند و زمانی که می‌توانستند گوشت می‌خوردند، چاقوها از سنگ چخماق یا ابسیدین هم برای بریدن گوشت از استخوان یک کشتار و هم برای بریدن آن به قطعات قابل کنترل برای بازگرداندن آن به گوشت ضروری بود.

اردوگاه و برای غذا خوردن به تدریج، با توسعه متالورژی، چاقوها از برنز، آهن و در نهایت فولاد ساخته شدند.